Dertig jaar De Lynx: een terugblik van oprichter Rob Janmaat

Het is alweer 30 jaar geleden dat je begon met Communicatiebureau de Lynx. Hoe kwam dat zo?

Het begon eigenlijk als een nevenproject toen ik in mei 1995 in Provinciale Staten kwam, maar het werd al snel een hoofdproject. Ik had cultuurtechniek en landinrichting gestudeerd, en vijf jaar bij de vakgroep Voorlichtingskunde van Wageningen Universiteit gewerkt, maar die baan had ik opgezegd. En Statenlid is geen fulltime baan, dus ik begon daarnaast met communicatieprojecten. Samen met toenmalig medewerker Johanna Minnaard verzonnen we een goede naam en logo. De Lynx vonden we wel passen: hyperlinks, verbinden, uiting van natuur. En ik hoopte natuurlijk dat de lynx naar Nederland zou komen, dat zou ons een hoop free publicity opleveren. Het kan nog!

Had je van tevoren al bedacht over welke onderwerpen je wilde communiceren?

Ach, ik was in het begin vrij pragmatisch qua klussen, maar net wat er langs kwam. Maar vanwege mijn eerste interesse, ging het eigenlijk wel altijd over de combinatie van communicatie met natuur en landelijk gebied. En daar past landbouw en klimaat dan ook gewoon prima in.

Begonnen als eenpitter dus?

Nou, ik had eigenlijk een paar jaar lang steeds één medewerker, maar net niet genoeg klussen om die een volgend contract aan te bieden. Dan was ik weer even alleen, en kwam de volgende. Dat ging zo drie keer achter elkaar door. Tot de vierde kwam, en die bleef; ze werkt nu al 24 jaar bij De Lynx. En het grappige is: van die eerste drie medewerkers zijn er twee later teruggekomen, en die werken hier óók nog steeds. En de derde kwam weer terug als opdrachtgever.

En het eindigde met zijn zeventienen!

Tja, dat had ik 30 jaar geleden nooit voor ogen gehad. Zó veel mensen. Vooral in 2008-2009 groeiden we flink, toen heb ik me wel eens afgevraagd waar ik mee bezig was. Maar ik ben eraan gewend geraakt en vind het wel gezellig. Zo’n vijftien tot twintig mensen, dat is wel een mooie omvang. Dan heb je nog goed contact met iedereen en een echt teamgevoel.

Dat heb je dan toch maar mooi bereikt! Waar ben je het meest trots op?

Ik heb natuurlijk hele mooie projecten gedaan, in het hele land, en hopelijk ook wat impact gecreëerd. Maar ik merk dat ik eigenlijk het leukst vind dat ik het idee heb dat mensen hier met plezier werken. Het is niet voor niets dat veel mensen lang blijven. Ja, dat sociale aspect, dat vind ik geloof ik toch het mooiste.

En dan nu toch stoppen, waarom dan?

Het kostte me te veel energie. Ik heb wel geprobeerd om met gedoseerde energie te werken, maar dat is glansrijk mislukt. Dan deed ik het even rustig aan, maar ging toch snel weer volle bak. Het komt er eigenlijk op neer dat mijn batterij niet meer opgeladen raakte. De dochter van mijn buurvrouw zei het zo: je hebt een dagbatterij en een hoofdbatterij. Je dagbatterij laad je in de nacht weer op, maar als je die elke dag helemaal leegtrekt, begin je aan je hoofdbatterij. En dat houdt een keer op. Vandaar dan nu de keuze: ik kan het beter in een keer helemaal loslaten. Dat is overigens een positieve keuze. Voor De Lynx is het goed, nieuw bloed. De markt verandert, dus wij moeten ook veranderen, en dan is een nieuwe start een goed idee. En voor mij is het ook goed.

En ga je nu leuke dingen doen?

Ja! Op 1 juni ga ik met twee vrienden twee maanden fietsen naar de Lofoten in Noorwegen. En er komen vast nog veel meer fietstochten. Mijn zus heeft een huisje in Montenegro, ook een hele mooie bestemming.

Zien we je dan nog wel eens bij De Lynx?

Ik blijf wel actief in het werkveld hoor, maar dan vooral voor uiteenlopende groene projecten via Stichting de Lynx, zoals op dit moment de Bossenmakelaar en Wild in je Achtertuin. En het gebiedsproces van Mooi Binnenveld, daar wil ik ook graag werken aan de stap naar realisatie van groenblauwe dooradering. Genoeg te doen, ik moet alweer oppassen om niet overal in te willen stappen. En bovendien ben ik eigenaar van het pand, dus ik ben toch een beetje de beheerder als er wat is. Dat pand fungeert inmiddels ook als een soort groen en cultureel centrum. Er vergaderen allerlei groene clubjes, zingen koortjes en de botanisch tekenaars komen hier maandelijks bij elkaar. Dat mag van mij gerust nog verder uitbreiden!

Wat verwacht je over 10 jaar voor De Lynx?

Ik heb geen flauw idee! Ik heb zelf in mijn 30 jaar nooit zulke vastomlijnde plannen gehad, dus ik heb ook geen concrete doelen of visies voor De Lynx. Al hoop én verwacht ik wel dat het goed blijft lopen. Groeien hoeft niet per se, en enorme winsten draaien ook niet. Het gaat er toch vooral om dat iedereen lekker aan het werk is en dat we werken aan een groenere wereld!