Wij leeuweriken zien graag snel verandering

Omdat de invloed van de provincie op ons leefgebied steeds groter wordt, zijn wij als leeuwerikenfamilie afgelopen dinsdag geland bij het provinciale groene verkiezingsdebat. Samen met de neven en nichten boomleeuwerik hebben wij met opgestoken oortjes naar de politici geluisterd: wat gaat er voor ons veranderen?

Grote behoefte aan gunstig toekomstperspectief

Als veldleeuweriken hebben we daar wel aanleiding toe. De leefomgeving waarin wij ons thuis voelen is steeds kleiner én veel schraler geworden: we vinden steeds minder insecten. Dus wat gaat de provincie daaraan doen? Wij leeuweriken hebben grote behoefte aan een gunstig toekomstperspectief.

Terug naar het boerenland

We zijn teruggedrongen naar de heidevelden met de families die nog in leven zijn, maar willen graag ook weer terechtkunnen in het boerenland. Als we het goed hebben kunnen volgen, gaat onze toekomst daarvoor afhangen van natuurinclusieve landbouw. Daar zijn eigenlijk alle politieke partijen vóór.

Klinkt goed..! Al moet ik zeggen dat ik geen antwoord had toen leeuwerikzus vroeg wat dit eigenlijk is. Gaat het om nestkastjes? Die vinden wij niet zo interessant. Of gaat het om mooie brede bufferstroken en in de winter om stoppelvelden? Dan worden we al wat enthousiaster. Vooral als er meer bloemen komen, want dan komen er ook meer insecten.

Liefde gaat door de maag

Want ook bij ons gaat de liefde door de maag, dus we hebben goed geluisterd of de insectenstand ook ter sprake kwam. Ook de neefjes boomleeuwerik keken met insect-vragende ogen naar het debat. Zij willen graag minder gras op de heide en hopen dan ook dat de stikstofregen snel kleiner wordt.

Hoeveel méér generaties moeten we nog wachten?

Daar heeft Gelderland een eigen aanpak voor, hoorden we. Succes gegarandeerd, vertelde de gedeputeerde. Dat is mooi! Want hier wachten we al acht generaties op. Het werd in de discussie niet echt duidelijk hoeveel méér generaties we nog moeten wachten: onze kinderen van dit jaar gaan de vruchten, of voor de neefjes zijn de zaden meer op z’n plaats, niet plukken. Hopelijk de kleinkinderen of achterkleinkinderen. Als die er gaan komen.

Snelle actie, ja toch? Of niet…

We zagen in het debat veel groene kaarten als antwoord op stellingen, hier zaten vele groene beloften in. Ook zijn er veel intenties uitgesproken. Maar wij hopen vooral op snelle ACTIE: kennis van onze beroerde leefsituatie in combinatie met concrete maatregelen, grote budgetten, stappenplannen, harde planningen.

Het kan natuurlijk zijn dat de politici het hele ambtenarencorps hierop gaan inzetten en dat we heel snel verandering zien. Maar hoe komt het toch dat onze vogelintuïtie zegt dat er de komende vier jaar weinig gaat veranderen?